Oczekiwane Kierunki Inwestycyjne

Gdybyście Państwo spytali rodzinę lub znajomych, jak na tle różnych światowych rynków wypadła polska giełda od końca października, to pewnie dostalibyście odpowiedź, że fantastycznie. Po wyborach ewidentnie powiało optymizmem. Jednak spojrzenie na liczby szybko pokaże, że wcale tak nie było. Na wykresie poniżej prezentujemy nasz autorski wybór losowych indeksów giełdowych.

Polskę daleko w tyle zostawiła Japonia, Toronto czy amerykański indeks średnich spółek. Wyprzedzamy ciągle borykające się z problemami Chiny. Co ciekawe, nawet giełda w Budapeszcie była lepsza. Zresztą podobnie jest na rynku obligacji – od czasu wyborów w Polsce długoterminowe obligacje rządu Węgier dały zarobić więcej niż polskie. Robimy tu oczywiście dwa istotne uproszczenia. Po pierwsze nie bierzemy pod uwagę waluty, a trzeba uczciwie przyznać, że wszystkie znaki na niebie i ziemi składają się na obraz mocnego złotego. Po drugie, indeksów nie powinno się oceniać przez pryzmat arbitralnie wybranego bardzo krótkiego przecież okresu.

Chcemy jednak zwrócić uwagę, że akurat tak się złożyło, że bezpośrednio po wyborach w Polsce, światowe rynki odbiły od dołka i to, co postrzegamy jako szampańskie nastroje na GPW, nie jest niczym nadzwyczajnym w globalnym kontekście. No, chyba że ktoś myśli, że to właśnie zmiana polityczna w Polsce zawróciła światowe indeksy… 

Bardzo ciekawą sytuację obserwujemy w kwestii oczekiwań co do zmian stóp procentowych w USA. Dla przypomnienia, w grudniu szef Fed – Jerome Powell – mówił w tonie niezwykle gołębim. Jego styczniowe wystąpienie przyrównałbym do starych dowcipów o Radiu Erewań: „tak, to prawda, że obniżki stóp procentowych nastąpią szybko i będą głębokie, z tym że niekoniecznie szybko i niekoniecznie będą głębokie, a w ogóle to nie wiem, czy i kiedy będą”.

Tak to zwykle jest przed rozpoczęciem jakiegokolwiek cyklu w polityce pieniężnej – bankowcy centralni tak naprawdę nie wiedzą, kiedy go zaczną i jak daleko ich zaprowadzi. Dla usystematyzowania poniżej prezentujemy wycenę rynkową liczby cięć stóp (o 25 pb) do końca bieżącego roku.

Niby ciągle jesteśmy w trybie dość istotnych cięć, ale jeszcze parę miesięcy temu miało być ich 2´ tyle. A mimo tego światowe rynki akcji są wciąż w dobrych nastrojach. Dlaczego?

Zaczęliśmy to wydanie OKI od łyżki dziegciu wrzuconej do beczki powyborczego miodu. Na naszym rynku jednak dzieją się też arcyciekawe rzeczy. Otóż w ostatnim okresie bardzo dużą popularnością cieszą się różnego rodzaju fundusze dłużne (zwane „konserwatywnymi”, „uniwersalnymi”, „krótkoterminowymi” itp.). Wynika to z faktu, że mogą one pochwalić się całkiem dobrymi stopami zwrotu za ostatni rok, co – na marginesie – nigdy nie jest optymalnym sposobem wyboru inwestycji. Ale oprócz tych „zaszłości” historycznych, trzeba powiedzieć, że mamy do czynienia z bardzo specyficzną sytuacją rynku. Otóż system bankowy jest w dalszym ciągu nadpłynny. Dowodem tego jest fakt, że co tydzień w NBP banki lokują około 300 mld zł. Dodatkowo, pieniądze, które napłyną z KPO w dużej mierze mogą powiększyć tę płynność. Zatem apetyt banków na podwyższanie stawek depozytowych dla klientów jest niewielki. Przeciwnie, obserwujemy stopniowe ich obniżanie.

Jednocześnie, Rada Polityki Pieniężnej nie kwapi się do dalszych obniżek stóp. Niezależnie od motywacji takiego działania, obligacje skarbowe – zwłaszcza zmiennokuponowe – ciągle są oprocentowane w pobliżu stopy referencyjnej NBP, czyli 5,75%. Efekt tego pokazujemy poniżej na wykresie 5.

W ostatnich miesiącach obserwujemy relatywnie większą atrakcyjność obligacji skarbowych od depozytów. Oczywiście, jedna z tych rzeczy to inwestycja, na której przecież można też stracić, a druga to oszczędności, więc nie można ich bezrefleksyjnie porównywać. Niemniej pewna stabilizacja poziomu rynkowych stóp procentowych w połączeniu z wysoką płynnością w sektorze bankowym w dalszym ciągu mogą wywoływać zachowania inwestorów, które obserwowaliśmy w ostatnim roku.